Laatst was ik bij een lieve vriendin van mij met een zoontje van 1,5 jaar oud. De regen gutste tegen het raam. Wij zaten gelukkig lekker warm binnen, aan de thee en zoonlief was heel zoet met ballen en blokken aan het spelen. Een relaxed tafereel zou je zeggen. Ware het niet dat mijn vriendin op een gegeven moment verzuchtte: “Ik ben vandaag nog niet met Pup naar buiten geweest. Dat moet ik nog wel doen.â€
Ik keek haar niet-begrijpend aan. “Waarom moet dat?â€, vroeg ik. “Ik ga elke dag met hem naar buiten. Ik vind dat belangrijk. “Waarom is dat zo belangrijk?â€, vroeg ik. “Omdat dat goed voor hem is.†“Mmmm, dus jij moet elke dag naar buiten, door wind en weer, omdat je denkt dat dit goed voor hem is?†Daarop grapte ik: “Ja, je hebt ook helemaal gelijk, Pup van 1,5 denkt nu vast, waarom ben ik vandaag nog niet naar buiten geweest? Ontaarde moeder. En over 20 jaar zegt hij tegen je: “Mam, die opvoeding van jou he, die was niet helemaal geweldig. Ik ben als kind niet eens elke dag naar buiten geweest!â€
Mijn vriendin keek op, moest heel hard lachen en zei: “Je hebt helemaal gelijk. Dan hoef ik me daar vandaag niet schuldig over te voelen. Een dagje binnen blijven is niet erg.†Ik hield wijs mijn mond.
We leven in een maatschappij waarin we van alles moeten. Niet alleen van de omgeving, maar ook van onszelf. Je moet hard werken voor je baas, want oh wee als die er achter komt dat je maar wat aanklooit. Daarnaast moet je ook de perfecte moeder zijn. En partner. En dochter. En vriendin.
Dat altijd maar ‘moeten’ wordt er tegenwoordig al met de paplepel ingegoten. Ik zie moeders die na hun werk van hot naar her rijden om hun kinderen van school, naar vriendjes en vriendinnetjes, en van hobby weer naar sport te rijden. En in de weekenden gaat dat gewoon door. Niet alleen die moeders worden daar heel moe van, maar de kinderen regelmatig zelf ook.
Wat is er mis met een dagje thuis blijven, een beetje aanrommelen, ongegeneerd uit het raam staren, dagdromen, vervelen, beetje lezen, wat kliederen op papier, nog meer vervelen en aan het eind van de dag gewoon helemaal niets gedaan hebben? Op geen enkele manier functioneel bezig zijn geweest. Klinkt dat lekker of stiekem een beetje eng?
Want wat gebeurt er als je even niets doet? Welke stemmen tetteren er dan in jou oor?
“Je kunt nu echt niet ontspannen, je hebt nog veel teveel te doen!†“Zit je nou een boekje te lezen? En andere mensen maar werken.†“Wat je nu doet is echt nutteloos.†“Je mag pas ontspannen als je dit en dat en zus en zo af hebt.†“Je moet eigenlijk eerst nog je taken van vandaag afmaken.â€
Ondertussen zit je rusteloos op de bank. Je leest geen letter van dat leuke tijdschrift en hoe harder die stemmen tetteren, hoe meer je hartslag omhoog gaat. “Okâ€, denk je een op een gegeven moment, “dan maar eerst die was opvouwen, boodschappen doen en als het lukt nog even dat stuk tekst van werk doorlezen, dat geeft vast meer rust.†En hup, daar ga je weer, op naar de volgende taak die op je ligt te wachten. En voel je je daarna echt rustig? Ja, wellicht heel even. Maar in gedachte ben je alweer bij je volgende taak. “Je hebt nu wel lang genoeg uitgerust, het word tijd dat je weer wat gaat doen.†En daar ga je weer.
Herken je dit? Wat moet jij allemaal van jezelf? En komt daar wel eens een einde aan? Schrijf dat eens voor jezelf op. En dan bedoel ik niet je uitgebreide takenlijst, maar luister eens naar die stemmen die je altijd maar pushen om door te gaan, nog harder te werken, ook als je moe bent of er even helemaal geen zin in hebt. Herken je die stemmen? Zie je overeenkomsten? En welke komen het meeste voor?
Dan daag ik je nu uit. Om deze week daar eens 3 keer niet naar te luisteren. Tegen jezelf bijvoorbeeld te zeggen: “Ja, ik kan nu het huis aan kant maken. Maar dat laat ik voor wat het is. Ik ga nu …†En dan ga je iets doen waar jij zin in hebt. Voor 5 minuten, 10 minuten of misschien wel een half uur. Ongegeneerd. Zonder schuldgevoel. Enne.. je moet niets he. Dit doe je omdat jij dit wilt. Omdat je jezelf deze tijd en ruimte gunt. Helemaal en alleen voor jezelf.
Succes!
